Një herë, një njeri i mençur u përpoq t’i jepte nipit të tij të vogël një mësim që ai do ta kujtonte përjetë dhe që me siguri do të shënonte rrugën e tij.
Një natë, ai u ul nën qiellin e ndritshëm dhe e ftoi të ulet pranë tij.
Ai i tregoi atij për ngjarjet shumë të rëndësishme të jetës së tij, falë të cilave ai mundi të bëhej i moshuari i ditur që të gjithë respektonin.
Para se të fillonte, ai i tha djaloshit që fjalët që ai ishte gati për t’i treguar atij do të shënonin pjesën tjetër të jetës së tij dhe kjo ishte biseda që fëmija nuk e harroi kurrë:
“A e di nipi im që ne të gjithë kemi dy ujqër të cilët janë vazhdimisht duke luftuar me njëri-tjetrin, kështu që është një betejë e tmerrshme që jo të gjithë njerëzit janë në gjendje të përballen me të”, i tha gjyshi fëmijës.
“Dy ujqër? Si është e mundur, gjysh?’, e pyeti fëmija me habi.
“Po, ne të gjithë kemi dy ujqër krejtësisht të ndryshëm brenda nesh. Një është i keq, sepse ai përfaqëson të gjitha ndjenjat e këqija që mund të ekzistojnë në një qenie njerëzore, si zilia, zemërimi, xhelozia, krenaria, lakmia, zemërimi, frika, mjerimi, faji, egoja dhe arroganca. Megjithatë, tjetri përfaqëson gjithçka që është e mirë, si dashuria, gëzimi, bujaria, paqja, mirësia dhe e vërteta”, u përgjigj gjyshi i mençur.
Kështu, fëmija mendoi për një çast dhe pyeti:
“Dhe cili prej tyre është më i forti? Cili ujk fiton?”
Dhe gjyshi u përgjigj:
“Varet nga secili prej nesh. Çfarë ujku do të doje të ushqeje.”
